Wat vind je het leukst aan het organiseren van Object? Wanneer wordt een designobject voor jou echt spannend? Waardoor word je het meest verrast?
Een van de leukste aspecten is het contact met de ontwerpers en kunstenaars, dus de makers zelf. De energie en creativiteit die van ze uitgaat is ontzettend inspirerend. Veel van de deelnemers zijn ook vrienden geworden, ik zie het als een steeds groter wordende familie. Daarnaast is het altijd weer bijzonder om te zien hoe het publiek wordt verrast. We tonen elk jaar een prikkelende mix van bekende namen en jonge talenten, werkzaam in verschillende creatieve disciplines, van meubels en mode tot lichtinstallaties en meer autonome unica. Ik denk zelf ook niet in hokjes en werk altijd multidisciplinair, het gaat mij om een bepaalde mentaliteit, die leidt dan vervolgens tot verrassende verschijningsvormen. Een kunstenaar die meubels ontwerpt, een fashion designer die interieurproducten maakt, een architect die kleding creëert, dat vind ik spannend.
Je hebt als kind op Samoa gewoond, heeft dit je kijk op kunst en design veranderd denk je?
Absoluut. Je staat al heel jong open voor allerlei soorten smaken, geuren en kleuren. Reizen stimuleert de zintuigen, zeker als het niet-Westerse culturen betreft. Ik ben altijd ontzettend onder de indruk van de mate van creativiteit en vakmanschap, de toewijding en virtuositeit die je tegenkomt maar ook de omgang met materialen. Thuis heb ik een piepklein houten krukje dat mijn ouders uit Kameroen meenamen toen we in Nederland gingen wonen. Het is nog geen twintig centimeter en er komt geen spijker aan te pas maar zo goed en mooi gemaakt dat er een olifant op kan zitten zei mijn vader altijd. Er valt over en weer veel te leren. Het Mondriaan Fonds en het Stimuleringsfonds hebben verschillende uitwisselingsprogramma die voor kunstenaars en ontwerpers maar ook curatoren heel interessant zijn. Ook met Stichting DOEN heb ik op dit gebied al eens samengewerkt en dat hoop ik in de toekomst weer te doen.
Je pleit voor een nauwere samenwerking tussen enerzijds de creatieven, ontwerpers, architecten en kunstenaars en anderzijds de wereld van producenten, project- en productontwikkeling. Op welke manieren denk je dat er mooie dingen kunnen ontstaan zo?
De wisselwerking tussen kunst en commercie, cultuur en bedrijfsleven is in mijn ogen cruciaal voor beide bloedgroepen. Creatieven adviseer ik vaak een tijdje in het bedrijfsleven te gaan werken zodat je in de praktijk leert over marketing, sales en business development. Andersom zijn creatieven onmisbaar als het gaat om verandering en vernieuwing binnen een bedrijf. Het is alleen de kunst om elkaar te leren verstaan en creativiteit ook echt op waarde te schatten. Hiervoor heb je intermediairs nodig, bruggenbouwers, die zich in beide werelden begeven en een dergelijke samenwerking kunnen initiëren maar ook begeleiden en/of bestendigen. Die weg is natuurlijk niet zonder hindernissen, maar gelukkig gebeurt dit steeds vaker, en met succes.
Welke designpresentatie op OBJECT mogen we niet missen en wie is jouw favoriete designer van dit moment?
Dat zijn twee onmogelijke vragen haha. Alle deelnemers die we voor OBJECT selecteren vind ik interessant, goed of vernieuwend. Leuke is dat we deze editie weer allemaal nieuwe labels en designers verwelkomen. Wild Animals doet bijvoorbeeld voor het eerst mee, net als het label Van Vrienden en het merk Kukka. Maar er zijn ook weer veel aanstormende talenten die we hebben geselecteerd voor komende editie, allemaal vorig jaar afgestudeerd dus echt vers van de pers. Voor hen is het extra belangrijk om deel te nemen want zij hebben nog nauwelijks een podium gehad. Ik kijk ook uit naar de presentatie van 13 jonge designers van de University of Applied Sciences in Trier, zij presenteren bij ons een groepsshow waar ik erg benieuwd naar ben. Een echt favoriete designer heb ik niet want ik ken zoveel goeie mensen maar het werk van Lisa Konno vind ik heel tof. Zij doet ook mee aan de thematentoonstelling Must See die ik in het Zuiderzeemuseum heb samengesteld en die hopelijk snel open mag!
In de onlangs geopende Eregalerij van de Nederlandse fotografie vertellen honderd iconische foto’s het verhaal van fotografie in Nederland, vanaf 1842 tot nu. Een ambitieus project waarvoor ongetwijfeld verschillende darlings gesneuveld zijn. Van welk verhaal vond je het extra belangrijk dat het verteld wordt?
Ieder icoon staat op zichzelf, maar samen vertelt deze selectie het verhaal van de ontwikkeling van de fotografie. Een belangrijke ontwikkeling daarin vind ik de emancipatie van de diaspora en andere gemarginaliseerde groepen in onze samenleving. Dat zij het heft in eigen handen neemt om de negatieve koloniale beeldvorming te kantelen. Van de vroeg-antropologische foto’s in de 19e eeuw tot aan de stereotyperende journalistieke foto’s van vandaag de dag. Het documenteren van ‘de ander’ is een belangrijk en veelvoorkomende thema in de fotografie. Vanuit de westerse lens en kaders bezochten wetenschappers voormalige koloniën. Zij portretteerde hen o.a. als onderdanig, als een wetenschappelijk specimen, wild en als bezit. Ik vond het vooral belangrijk dat we de wetenschappelijke foto’s in context tonen, maar dan wel met de moeilijke opgave om negatieve beeldvorming zo min mogelijk te herhalen. De nieuwe generatie ‘beeldkantelaars’ moeten hierbij voldoende ruimte krijgen om het andere (missende, genegeerde, verzwegen) perspectief te tonen vanuit hun eigen belevingswereld.
Wat maakt de Nederlandse fotografie(geschiedenis) uniek ten opzichte van die van andere landen?
In grote lijnen heeft de Nederlandse fotografie, internationaal gezien, gelijkwaardige ontwikkelingen doorgemaakt. Enkele thema’s komen in Nederland wel meer naar voren: engagement, documentair, landschap versus stad, de relatie tussen fotografie en kunst, het fotoboek en het fotograferen van ‘de ander’. Fotografie gaat natuurlijk ook erg om wat men belangrijk vindt om vast te leggen. Dus bepaalde nationale historische momenten zal je minder gauw tegenkomen in de collecties buiten Nederland.
Welke beelden/verhalen die te zien zijn in de Eregalerij zullen mensen het meest verrassen denk je?
Dat zal voor iedereen anders zijn. De ervaren fotografie liefhebber kan verrast worden door minder bekende fotografen zoals Fred Fischer. Tijdens de verschillende rondleidingen merk ik ook dat mensen met een Curaçaose achtergrond enorm verrast zijn door de foto van de Handelskade in Curaçao van Robert Soublette. Het is een bijzondere foto waar enorm veel gebeurt. Handelswaar wordt ingeladen. Tussen de vele werkende mannen met hoeden, spot je op de kade ook enkele vrouwen die een gesprek aanknopen. Zij dragen lange jurken in lichte kleuren en ‘lensu’s (hoofddoeken). Links in beeld duiken drie hoofden uit het raam, aan de silhouetten te zien, twee mannen met hoeden op en een vrouw met een ‘lensu’. Het geeft een realistische maar subjectieve sfeer van hoe het in die tijd was, in tegenstelling tot de vele foto’s waar men keurig in formatie moest staan voor de opdrachtgever. Het is en blijft een momentopname. Ondanks dat slavernij 22 jaar, voordat deze foto werd genomen, werd afgeschaft, laat de bedrijvigheid het economische belang van het eiland zien.
Waar kijk je het meest naar uit tijdens de komende Rotterdam Art Week?
Ik kijk ieder jaar weer uit naar ‘Prospects’ in de Van Nelle Fabriek tijdens Art Rotterdam. Het is een fijne manier om het werk van de kunstenaars, die een Werkbijdrage Jong Talent van het Mondriaan Fonds hebben ontvangen, samen in één ruimte te zien. Het is ieder jaar weer een grote verzameling van unieke werken die mij ook weer inspireren, niet alleen in mijn werk, maar juist ook als mens. Ik vind dat mooi dat kunst dat kan doen.
Voor de rubriek #ASK stellen we een aantal vragen aan een boeiend persoon die actief is op het gebied van kunst, design & architectuur in Rotterdam. Wanneer je het hebt over design en de stad Rotterdam dan denk je al snel aan kunstenaar en designer Daan Roosegaarde. Zijn studio neemt geen deel aan de Rotterdam Art Week dit jaar, maar het is fascinerend om te lezen waar deze Rotterdamse studio zich momenteel mee bezighoudt.
Studio Roosegaarde maakte onder meer een lichtgevend fietspad als ode aan Van Gogh, een kunstmatige zon die virussen reduceert en een ring die gevuld is met 1000 m3 aan (door jullie zelf gefilterde) smog. Hoe kunnen kunst en wetenschap elkaar volgens jou versterken?
Je hebt technologische innovatie en een sociale ervaring nodig om echte een verandering teweeg te brengen. Je hebt ze allebei nodig. Slechts één is niet echt impactvol. Verder maakt een goed ontwerp je nieuwsgierig naar een betere toekomst!
Je noemt je werk ook wel techno-poëzie, hoe zou je dat zelf omschrijven?
De dynamische relatie tussen mens en technologie. In veel van mijn ontwerpen speelt de aanwezigheid van een bezoeker een belangrijke rol, de bezoekers worden onderdeel van het werk. De verbinding die ontstaat tussen het ontwerp en de bezoeker noem ik techno-poëzie. Een voorbeeld hiervan is het design Lotus Dome, wat reageert op menselijke aanwezigheid, de warmtegevoelige slimme bloemen vouwen open en dicht en creëren zo een interactief spel van licht en schaduw.
Wat is volgens jou de juiste manier om om te gaan met de steeds urgentere klimaatproblematiek?
Ons verlangen naar Schoonheid te prikkelen. Dit woord met zijn tweeledigheid gaat over verwondering over de wereld om je heen, en tegelijkertijd de letterlijke vertaling die staat voor een schone ruimte, schone lucht, schoon water en schone energie. Schoonheid zet aan tot het activeren van verandering – bij burgers en overheden – het waarderen en omarmen van Schoonheid als een creatieve tool en creëren van een schone leefomgeving.
Hoe zou je jouw band met Rotterdam beschrijven?
Ik zie Rotterdam als proeftuin, waar ik de ruimte heb om prototypes te ontwerpen en grote projecten te lanceren. Studio Roosegaarde zit in een gerenoveerde glasfabriek in Rotterdam waar het team van ontwerpers en techneuten werkt aan deze landschappen van de toekomst. We moeten eerst onze betere toekomst verbeelden, en daarna kunnen we het bouwen.
Voor de rubriek #ASK stellen we een aantal vragen aan een boeiend persoon actief op het gebied van kunst, design & architectuur in Rotterdam. Deze week is dat Marleen van Wijngaarden: artistiek leider van Murals Inc. en voormalig beeldend kunstenaar. Lees ook meer over het bijzondere project dat tijdens Rotterdam Art Week te zien zal zijn.
Marleen van Wijngaarden: “Juist in zware tijden weten kunstenaars door de kieren van ons bestaan hun licht te laten schijnen.”
Hoe ben je terechtgekomen in de wereld van de murals?
De eerste mural die ik zelf heb gemaakt was in TENT. in 2012: deze was 7 x 5 meter. Daarna heb ik er nog een aantal gemaakt. Toen ik in 2013 begon met PHK18, voorloper van Murals Inc., had ik geen moment het idee dat muurschilderingen zo’n belangrijk onderdeel van de programmering zouden gaan worden, laat staan dat het zo’n belangrijke plek in mijn leven zou gaan innemen. Muurschilderingen waren wel eens een onderdeel binnen een reguliere tentoonstelling maar uiteindelijk begon het allemaal naar aanleiding van de tentoonstelling PHK18 #11: ABSTRACT WALL PAINTINGS De Stijl 100 jaar in 2017. Een tentoonstelling die werd geïnitieerd door Jasper van der Graaf, met enkel abstract geometrische muurschilderingen. Vijf (inter)nationale podia deden hieraan mee. Naar aanleiding van deze show ben ik op 1 januari 2018 Murals Inc. gestart.
Wat is het meest ambitieuze project dat je tot nu toe hebt uitgevoerd? Wat maakte dit werk zo bijzonder?
Dat is een moeilijke keuze omdat elk project zijn eigen ambitieniveau kent. Toch is dat Kadebrug in Eindhoven geweest. Murals Inc. had nog geen noemenswaardige projecten op haar naam staan maar werd desondanks benaderd door de Gemeente Eindhoven met de vraag of wij mee wilden dingen naar een opdracht: het beschilderen van een viaduct van 600 m2. Natuurlijk wilden we dat en uiteindelijk kreeg Luuk Bode de opdracht. Wow, wat een monsterklus was dat. Het wisselende (onstuimige) weerbeeld, het complexe ontwerp en een zekere onervarenheid (…) maakte dat ik af en toe dacht: oef, als je nog eens iets leuks bedenkt. Maar het fijne was, na vijf weken zat het erop en het resultaat was spectaculair. Deze mega vuurdoop hadden we doorstaan met hulde aan Luuk Bode en team Worstenbroodje. Overigens is de ‘Murals Inc. Machine Painting Show’, tijdens Art Rotterdam 2020 een goede tweede. Goed nieuws; in 2022 organiseren we een editie II in de vorm van een kleinschalig festival.
Maakt het feit dat je zelf kunstenaar bent je nog beter in je werk?
Toen ik Murals Inc. oprichtte besloot ik te stoppen met mijn beroepspraktijk als beeldend kunstenaar. Wil je op een goed niveau acteren dan is het zaak om keuzes te maken. Ik heb me ruim 25 jaar toegelegd op het produceren van kunst, waarbij hoogte- en dieptepunten elkaar afwisselden. Ik had mijn atelier bij het kunstinitiatief Duende in Crooswijk in Rotterdam. Ruim 50 kunstenaars hadden ateliers in een voormalig schoolgebouw van 4000 m2, een ongelooflijk inspirerende plek. Het activiteitenprogramma was van een hoog niveau. Daarnaast hadden we drie gaststudio’s waar gedurende de jaren honderden (inter)nationale kunstenaars verbleven. Ik was naast mijn beroepspraktijk 10 jaar coördinator van deze Artist in Residence. Nadat we het pand moesten verlaten in 2013 heeft Duende zich na 30 jaar ontbonden. Het doorstane proces; het dualistisch geploeter in mijn atelier, alle tentoonstellingen, uitwisselingen en het samenwerken aan mooie projecten heeft de basis gelegd voor mijn huidige werkzaamheden.
Dat ik beeldend kunstenaar was, en het klappen van de zweep ken, betekent dat ik bekend ben met de leefwereld van een kunstenaar. Dat is een groot pluspunt. Een ander pluspunt is dat ik weet hoe moeilijk het is om een goed kunstwerk te maken, om tot een essentie door te dringen, steeds weer een stap verder te gaan.Graag werk ik met kunstenaars die de moed hebben stappen te zetten in hun werk waarbij de uitkomst onzeker is.
Als curator ben ik er ook niet op uit om op safe te spelen. Het is niet zo moeilijk een esthetisch afgewogen tentoonstelling te maken. Tentoonstellingen maken met als basis de muurschildering biedt mij in ieder geval vele uitdagingen.
Kun je ons iets meer vertellen over het aankomende project op het Van Nelle Terrein?
In samenwerking met Museum Boijmans van Beuningen en CBK Rotterdam gaat Murals Inc. een corona gerelateerd wall art project uitvoeren op de vaccinatie locatie op het Van Nelle Terrein. De titel luidt: ‘Are we safe now?’ In de eerste plaats zijn wij er voor de bezoekers die een vaccinatie gaan halen. Wij wilden vanuit de kunstwereld een positieve bijdrage leveren aan het soms moeilijke proces rondom het vaccineren. Juist in zware tijden weten kunstenaars door de kieren van ons bestaan hun licht te laten schijnen.
Een super leuke bijkomstigheid is dat het project ook zichtbaar is tijdens Art Rotterdam. We proberen het zo te plannen dat er ook tijdens Art Rotterdam een doek beschilderd gaat worden. Overigens hebben wij de beschikking over een gaaf billboard net buiten het terrein in de loop naar de hoofdingang. Dit billboard gaat beschilderd worden door Anan Striker (For real).
Waar ik het meeste naar uitkijk zal niet veel verschillen van anderen: wij zijn niet gemaakt om in een isolement te leven, interacties zijn de basis van ons bestaan. Rotterdam Art Week belooft talrijke interacties, daar zie ik naar uit!
Tip: de tentoonstelling ‘(real) humans’ zal tijdens Rotterdam Art Week te zien zijn op de vaste locatie van Murals Inc.
Dat gebeurt onder meer in Bospolder-Tussendijken (BoTu), een Rotterdamse volkswijk in de top vijf van de armste postcodewijken in Nederland. Deze wijk wordt de proeftuin voor de energietransitie door een nieuw warmtenet aan te leggen en alle huishoudens van het gas te halen.
Museum Boijmans Van Beuningen werkt hier met buurtbewoners, wijkwerkers, kunstenaars en beleidsmakers aan een denkbeeldig scenario van een inclusieve, energie-neutrale wijk.
Volgens de kunstenaar Melle Smets, een van de deelnemers en lid van het collectief Human Power Plant, wordt er in het plannen van de Rotterdamse energietransitie te weinig gesproken over de belangen van de bewoners en wat de transitie op levert voor mensen die minder te besteden hebben. Of anders gezegd: “een onvermijdelijke opgave als de energietransitie kan ook kansen bieden om te bouwen aan een inclusieve en weerbare stad en leefomgeving”, aldus Smets.
Buurtparticipatie
In BoTu wonen veel verschillende groepen met heel diverse achtergronden. Samen hebben deze groepen heel diverse kennis over hoe we met energie omgaan. Hoe we het maken, gebruiken en besparen. Het Human Power Plant team verzamelt deze kennis onder leiding van Beekhuizenbindt en als inspiratiebron voor een klimaat neutrale toekomst, zonder fossiele brandstoffen. Zo wonen er in BoTu veel ouderen, die al twee energietransities doorstaan hebben: de hongerwinter in WO2 en de omschakeling van kolen naar gas rond 1968. BoTu is ook altijd een migrantenwijk geweest. Dit is een internationale denktank over energietips. Bijvoorbeeld hoe kookte jouw familie in de bergen van Eritrea, Marokko, Kaapverdië of ander delen van de wereld? Het Zelfregiehuis Delfshaven organiseert ook workshops met de buurtkinderen (die volwassen zijn als de wijk energieneutraal is) om vanuit hun eigen fantasie een fossielvrij BoTu te verbeelden. Het project wordt vastgelegd door fotograaf Florian Braakman, ook inwoner van BoTu. Thamar Kemperman maakt participatietheater, Bakkerij de Eenvoud bouwt het eerste prototype voor een gemeenschappelijk vuur, Wewatt levert twee menskrachtcentrales om stroom op te wekken.
Wat is dan het toekomstscenario?
Melle Smets: “Buurtbewoners putten energie uit lokale bronnen, zonne- en windenergie. Huishoudelijke taken worden gemeenschappelijk georganiseerd. De pleinen in de buurt zijn uitgerust met openbare keukens, kantines, badhuizen, wasruimtes en toiletten. Het energieverbruik is hierdoor enorm verlaagd en het algemeen welzijn is spectaculair toegenomen”.
De vorderingen van het scenario BoTu / HUIS VAN DE TOEKOMST zijn te volgen op: www.huisvandetoekomst.org
Er worden 100 foto’s getoond en de beelden hebben stuk voor stuk iconische waarde, door hun maatschappelijke en artistieke betekenis. Samen vertellen zij het verhaal van het begin van de fotografie in Nederland tot de tegenwoordige tijd (1841-2021). De hoogtepunten, de vernieuwingen, de enorme stappen die fotografen maakten tussen de uitvinding van de foto tot aan de innovaties aan het begin van de 21ste eeuw. Speciaal voor de Eregalerij is een extra zaal van 2.000 m2 toegevoegd aan het museum. Bij elke foto wordt informatie gegeven over de achtergrond en de reden waarom juist déze foto in de Eregalerij is opgenomen en wat het beeld zo bijzonder maakt.
Welke foto’s en fotografen precies een plek zullen krijgen in de Eregalerij van de Nederlandse Fotografie wordt bij opening in januari 2021 bekend gemaakt. Dat lees je vanzelfsprekend eind januari, in een volgend artikel hier op de website.
Birgit Donker, directeur Nederlands Fotomuseum:
‘De Eregalerij van de Nederlandse fotografie is een lofzang op de fotografie in Nederland en op de vele fotografen, die door hun innovatief inzicht dit medium hebben gemaakt tot wat ze nu is. Fotografie heeft een ingrijpende ontwikkeling doorgemaakt in techniek en in maatschappelijke functie. De foto’s vertellen even zo veel verhalen, laten zien dat er vele verschillende perspectieven zijn. Ik ben ervan overtuigd dat het publiek deze iconische beelden in het hart sluit. Hiermee verstevigt het Nederlands Fotomuseum zijn betekenis als een nationaal museum, met internationale uitstraling, maar ook stevig verankerd in Rotterdam’.
Enorme fotografie-ontwikkelingen; van daguerreotypieën tot digitaal
De foto’s in de Eregalerij zijn afkomstig uit verschillende verzamelingen: allereerst uit de rijke collectie van het Nederlands Fotomuseum zelf, maar er zijn ook belangrijke bruiklenen uit onder meer het Rijksmuseum, Museum Boijmans van Beuningen, Amsterdam Museum, Stadsarchief Amsterdam en vele privécollecties van fotografen of hun nazaten. De galerij begint met de vroegste voorbeelden van foto’s, de zogenoemde daguerreotypieën, en toont werk van tientallen fotografen die grenzen opzochten en overgingen, via de zwart-wit- naar de kleurenfotografie, tot het digitale tijdperk.
Opdracht
De keuze voor de foto’s in de Eregalerij werd gemaakt door een commissie bestaande uit: Frits Gierstberg, curator Nederlands Fotomuseum (voorzitter), Khalid Amakran, fotograaf, Mattie Boom, conservator fotografie Rijksmuseum, Loes van Harrevelt, curator Collecties Nederlands Fotomuseum, Kevin Osepa, fotograaf, Secretaris: Guinevere Ras, junior curator en specialist meerstemmigheid.
De opdracht aan de commissie werd gegeven door Birgit Donker, directeur van het Nederlands Fotomuseum. De vraag aan de commissie was een selectie te maken van foto’s die gezamenlijk een overzicht bieden van de Nederlandse fotografie tussen 1841 en 2021. De commissie baseerde haar keuze op de criteria artistieke en maatschappelijke relevantie, vernieuwing en meerstemmigheid.
Selectie uit vele duizenden foto’s
Speciaal gaat het om foto’s die betekenisvol zijn of zijn geweest voor de ontwikkeling van de Nederlandse fotografie. Tevens was de vraag aan de commissie om een overzicht te maken dat toegankelijk is voor een breed publiek maar ook verrassend is voor de kenners, dat chronologisch zoveel mogelijk gelijkmatig verdeeld is, dat inclusief is en meerstemmig en hoofdzakelijk -maar niet exclusief- afkomstig is uit de collectie van het Nederlands Fotomuseum. Gedurende enkele maanden kwam de commissie vijf keer bijeen om uit vele duizenden foto’s de selectie te maken.
99 + 1
De Eregalerij bestaat uit 100 iconische werken, maar zal één lege lijst bevatten. Die plek staat symbool voor de foto die – bewust of onbewust – niet is gekozen óf niet is opgemerkt, dan wel niet bekend was of (nog) niet werd gewaardeerd. Het publiek mag deze ‘onbekende foto’ zelf invullen en de Eregalerij nodigt op deze manier uit tot discussie. Vanuit de ‘onbekende foto’ ontwikkelt het Nederlands Fotomuseum bovendien een programma met lezingen en debatten over ‘witte vlekken’ in de fotogeschiedenis, nieuwe perspectieven en meerstemmigheid.
Depot Boijmans Van Beuningen is het eerste depot ter wereld dat toegang biedt tot een complete collectie. De dynamiek van het depot is een andere dan die van het museum: hier worden geen tentoonstellingen gemaakt, maar kun je – zelfstandig of met een gids – grasduinen tussen 151.000 kunstwerken. Ook kun je meekijken met bijvoorbeeld conservering en restauratie.
Objecten staan ingepakt, hangen aan een stellage of zijn uitgestald in een kast of tentoongesteld in een van de dertien gigantische glazen zwevende vitrines in het atrium. Prenten, tekeningen en foto’s worden afgesloten bewaard. Bezoekers kunnen aanvragen indienen om werken uit deze collecties te bekijken. De film- en videocollectie kan worden geraadpleegd in speciale kijkcabines.
Restaurant en dakbos op 35 meter hoogte
In het depot, ontworpen door Winy Maas, mede oprichter van architectenbureau MVRDV, krijg je niet alleen een kijkje achter de schermen van een museum. Naast de verschillende ruimtes voor opslag en verzorging heeft het depot op 35 meter hoogte een restaurant en een dakbos, dat recent is bekroond met een Rooftop Award.
Duurzaam depot
In het depot worden werken bewaard en getoond op basis van hun klimatologische eisen, in plaats van op basis van kunststroming of tijdperk. Er zijn vijf verschillende klimaatzones, passend bij verschillende materialen als metaal, plastic, papier, zwartwit- en kleurfotografie. Blikvanger van het ontwerp is het atrium met de elkaar kruisende trappen en de grote glazen vitrines met kunstwerken.
Het gebouw is zo ontwikkeld dat het de optimale condities biedt voor de kunst en toch zo efficiënt mogelijk met energie omgaat. Bij de constructie wordt zo veel mogelijk gewerkt met duurzame materialen.
Commerciële functie depot
In aanvulling op de rol als machinekamer van het museum, krijgt het depot ook een commerciële functie. Een deel van het gebouw kan worden gehuurd als opslagruimte voor kunst van privéverzamelaars, bedrijfscollecties of andere musea, die deze ruimtes op hun beurt kunnen openstellen voor het publiek.
Sjarel Ex en Ina Klaassen, directie Depot Boijmans Van Beuningen:
“Dit is een werkgebouw, waarin we onze wereldcollectie op en top verzorgen terwijl het toch open is voor het publiek. Volgend jaar is de gehele kunstcollectie van het museum sinds 1935 weer op één plek te zien. We zijn ervan overtuigd dat het toegankelijk maken van de collectie, laat zien hoeveel we erom geven en hoe goed we ervoor zorgen. Dat is iets waar de inwoners van Rotterdam trots op zullen zijn; iets dat zij met eigen ogen willen zien, want zij zijn deels eigenaar van deze enorme kunstschat.”
Nog een aantal feiten en cijfers op een rij:
• Depot: 39,5 meter hoogte. Dakterras op circa 35 meter hoogte • Diameter gebouw: onderin 40 meter, bovenin 60 meter, 15.541 vierkante meter vloeroppervlakte • Gevel: 6.609 vierkante meter glas met daarop 1664 spiegels. • 5 verschillende klimaatzones • 4 professionele restauratieateliers • BG en zes verdiepingen met kunst – op de 6e verdieping een restaurant, dakbos en uitzicht • 1.900 vierkante meter depot verhuur bestemd voor particuliere verzamelaars Depot Boijmans Van Beuningen opent in het najaar van 2021 • Openingstijden depot: dinsdag tot en met zondag: 11.00 – 18.00 uur • Openingstijden restaurant: dinsdag tot en met zondag: 11.00 uur – sluit keuken 22.00 uur
Rotterdam Art Week 2021 | 30 June – 4 July
Due to the extension of lockdown, the Rotterdam Art Week is being postponed until the summer and will now be held from 30 June to 4 July 2021. Art Rotterdam will then too be the heart of this festival dedicated to art, design and architecture enthusiasts. This summer, the city’s art climate will be strengthened and revived with special openings, exhibitions in museums and art institutions, lectures, guided tours, debates, pop-up shows and various fairs.
Kijk mee naar dit bijzondere project. Het neemt je mee terug neemt naar het begin, naar toen het depot nog bouwgrond was.
Depot Boijmans Van Beuningen maakt bij veel Rotterdammers iets los. Verbazing en nieuwsgierigheid, maar ook trots en inspiratie. Rotterdamse Poëet M. schreef de tekst ‘Bouwgrond’, muzikant Winterdagen maakte de muziek en filmmaker Ruben Hamelink maakt een gelijknamige film als een visuele verrijking bij het muziekstuk. Hij werkte hierin samen met Conny Janssen Danst. Deze performance kent verschillende verschijningsmogelijkheden. De film, het muziekstuk en muziek en dans.
